شمع وکبریت

می گویند روزی شمع به کبریت گفت: «از تو می‌ترسم. تو قاتل من هستی. تو همانی هستی که زندگی‌ام را آتش می‌زنی. تو باعث نابودی من می‌شوی و...» و همین‌طور ادامه ‌داد که کبریت لبخند ‌زد و گفت: «از من نترس، من تو را نابود نمی‌کنم. اگر آتشم به پَرَت بگیرد، فقط کمی می‌سوزی. تو باید از فتیله‌ای بترسی که در دل خود جای داده‌ای؛ همانی که تو را تا انتها می‌سوزاند. اگر آن نبود، شعله من هرگز تو را نابود نمی‌کرد و از بین نمی‌برد.»

همه به خوبی می‌دانیم که شعله کبریت، به‌تنهایی نمی‌تواند شمعی را تا انتها بسوزاند. در واقع اگر نخ یا همان فتیله داخل شمع نباشد، شعله کبریت به‌سرعت خاموش می‌شود و تأثیر چندانی بر شمع ندارد.

آنچه سبب نابودی و شکستِ انسان‌ها می‌شود، تفکرات منفی‌ای است که در دل، جان، روح و مغز خود جا داده‌ایم؛ وگرنه عوامل بیرونی به‌تنهایی قدرت چندانی در برابر ما ندارند.

بر فرض، دوست یا آشنایی حرف نامناسبی درباره ما زده باشد. آیا آن حرف به‌تنهایی می‌تواند روزمان را خراب کند؟ به‌حتم جواب منفی است. تنها زمانی آن حرف تأثیرگذار خواهد بود که ما آن را در درون خود جای دهیم، مدام درباره‌اش فکر کنیم و درنهایت آن را بپذیریم.

افکار منفی‌ای که ما در سر می‌پرورانیم، همانند فتیله شمع، به‌تدریج ما را از درون نابود می‌کنند و مانند موریانه انرژی ذهنی‌مان را تحلیل می‌برند. تا زمانی‌‌که یأس و ناامیدی را در دل خود جای دهیم، قدرت اراده و توانایی‌مان آشکار نخواهد شد.

برای دستیابی به موفقیت‌های بیرونی، ابتدا باید فتیله افکار منفی و ناامیدکننده را از درونمان خارج کنیم و امید و انرژی مثبت را جایگزین سازیم.

بیاییم از حالا به بعد، به خودمان متعهد باشیم و نگذاریم سخن منفیِ کسی بر ما تأثیر بگذارد. همیشه افکار انرژی‌بخش در سر بپرورانیم، روزمان را با شادی و خوشحالی آغاز کنیم و در هر لحظه از زندگی پُر از احساسات خوب باشیم.